امروز تمرین تئاتر داشتیم.یهو به سرم زد وسط تمرین فرار کردم رفتم بالا پشت بوم مدرسه.همینجوری داشتم قندیل می بستم اما چاره ای نبود.آخه باورتون می شه تو۴طبقه مدرسه یه جا واسه قایم شدن نیست؟اون بالا واسه خودم شعر می خوندم و خاطره می نوشتم وادای بچه ها رو در می آوردم.بعد یک آن دیدم تبدیل به یه تیکه یخ شدم.دویدم پایین.دیدم صدای پا میاد.گفتم بچه ها اومدن دنبالم در کلاس رو باز کردم که......دیدم کلاس رو اشتباه اومدم.یعنی اگه سنگ می شدم می رفتم تو زمین بهتر بود. 

خلاصه بدون هیچ حرفی دررو بستم ورفتم طبقه ی پایین.به تابلوی کلاس نگاه کردم(دوم ریاضی)حس کودکی رو داشتم که به آغوش مادر برگشته اما امان ازدست روزگار.تازه کنار بخاری لم داده بودم که دیدم ۲تادوستم و دوستاشون مثل...(اسم اونایی که می خواستم بگم یادم رفت.همون ۳تا مردها تو لوک خوش شانس رو می گم)جلوم سبز شدن.یا ابوالفضل.رسیدن.اینجاست که گناهکاران به سزای اعمالشون می رسن.۳تایی با هم شروع کردن به بدوبیراه گفتن به من. 

من هم در کمال خونسردی گفتم یکی یکی حرف بزنین متوجه بشم.گنده تره که دود از گوشاش می اومد بیرون اومد طرفم.یه قدم عقب رفتم. 

انقدر صداش بلند بود که از محدوده ی شنوایی من خارج شد و از رو حرکات لب هاش فهمیدم داره میگه:((بی عقل کجا گذاشتی رفتی؟ما چه جوری بدون نقش اول نمایش رو اجرا کنیم؟)) 

من هم در جواب گفتم:((دیگه خسته شدم.من دیگه کار نمی کنم از صبح تا شب باید منت شما رو بکشم...))و کلی ور دیگه.خودم هم باورم نمی شد به این سرعت دیالوگ هام رو حفظ شده باشم.بلند زدم زیر خنده.یکی از بچه ها که تا الآن ناظر صحنه بود پرسید :دیوونه شدی هم وطن؟ 

براش تعریف کردم که این حرف ها دیالوگ های خودم تو نمایش بود که ناخودآگاه خوندمشون.بعد به خاطر این اتفاق مبارک من هم لوس بازی رو گذاشتم کنار و رفتم سر تمرین.اما چه تمرینی.نیم ساعت اول که فقط به دارلینگ فکر می کردم و با همه هم قهر بودم.بعد دیدم یه صحنه که می خوام دوستم رو بغل کنم اگه قهر باشم مصنوعی میشه و آشتیدیم. 

ولی امروز چون خودم هم ناراحت بودم خیلی خوب از عهده ی نقشم بر اومدم. 

دعا کنین مقام بیاریم.