سلام.یه سلامی که امیدوارم آخرین سلام باشه.نمیدونم چی شده نمیدونم چرا دیوونه شدم فقط میدونم این اتفاق افتاده والان از همه چیز خسته ام.از هرچیزی که رنگ وبوی زندگی داره.فکر میکنم یکی از علت هاش حرفای سعیده وبی توجهی هاش.اما دلیل اصلی اش یه چیزیه که نمیتونم بگم.یه سوال فکرم رو مشغول کرده:چرا باید زندگی کنیم؟ 

با اینکه الان خل شدم اما تومحیط های عمومی خودم روکنترل میکنم. 

با چند نفر صحبت کردم اما اون ها نتونستن دلیلی برای زندگی بیارن.چیزی که متقاعدم کنه.خوش به حال اونایی که رفتن ودنیا رو اینجوری ندیدن. 

در همه جای زمین هم نفسم کسی نیست 

        زمین دیار غربت است 

              ازین دیار خسته ام 

                   بس است تکرار ملال روزگار بس است تکرار... 

نمیدونم اگه شما جای من بودین وقتی رفتار سعید رو میدیدین چه جوری میشدین واسه من که...نمیخوام همه چیز رو گردن سعید بندازم.تقصیر خودم بود که غرورم رو شکستم. 

وااااااااای کاش یکی حرفم رو میفهمید. 

ویه حرفایی هست که ارزشش به نگفتنشه.یه خواهشی که هرکی رو میبینم باچشام ازش میخوام اما افسوس که هیچ کس به نگاه دیگری نمینگرد.افسوس که تنها معنای سکوت پوچ است.افسوس که تنها جنس کلام بیان است وسکوت بی کلام.افسوس که دل ها دیگر برای کسی نمیتپد. 

آری مدت هاست که قلب دیگر قلب نیست نگاه دیگر نگاه نیست عشق دیگر عشق نیست ودر مقابل عظمت دوست داشتن کسی آن را نمیفهمد.  

دیگر کجاست صفای عشق؟کجاست شوق باهم زیستن؟ 

افسوس که دیگر هیچ قاصدکی از نگاهی به نگاه دیگر نمی دود...