یعنی می شه؟

این پستم کلا راجع به همین یه جمله است. 

توضیحات این سوال رو بدم وبعد برم سر اصل مطلب.بالاخره از هرچه بگذاریم سخن دوست نیکوتر است.الان رفتم از مامانم بپرسم این ضرب المثل درستش چیه؟ازون جایی که یه کم جدیدنا میزنم تو خاکی پرسیدم:اون ضرب المثل که تو خواستگاری ها میگن چیه؟(یکی ندونه فکر میکنه چندتا دختر پسر عروس داماد کردم)مامان هم که اصلا نفهمید من از راه به در شدم رفت سر اصل مطلب.  

خب می گفتم.حدس بزنین چی شده؟عشق من پریشب اومد ایران.هورااااا.ایووووووووول. 

دفعه ی قبل که دو روزه اومده بود کلی قهر کردم و ناراحت شدم که چرا پیش من نیومده.این حرف رو زدم چون فکر نمیکردم حالا حالاها بیاد.الان دارم فکر میکنم احتمالا این بار پا میشه میاد مشهد.آخه من مجبورش کردم قسم بخوره که اومد پیش من هم بیاد.حالا بگین چه خاکی تو سرم بریزم؟ 

خب میدونم از نظر شما واضحه.بهش بگم:سعید من.عزیزم شرمنده ام.نمیتونیم هم رو ببینیم.یه پنج شیش سال صبر کنیم میتونیم رسما هم رو ببینیم.البته اگه خدا بخواد. 

بعد اونم می گه:اشکال نداره.پس بعدا میبینمت.خداحافظ. 

آخه دلم نمیاد.میدونم خنده داره اما همیشه آرزوی این روز رو داشتم.هر وقت میدیدم دیگران راحت با عشقشون حرف میزنن...حسو....حسودیم میشد دیگه(مگه چیه؟)به خودم میگفتم اکشال نداره.یه روز تو هم میتونی با سعید بری بیرون. 

الان که میدونم اونم ایرانه این نقشه کشیدن ها وسیع تر شده.تا جایی که امروز تو ذهنم تصمیمی گرفتم باهاش قرار بذارم.بعد چون مشکل شرعی نداشته باشه تو حرم کنار ضریح امام رضا جون(کارم پیشش گیر کرده منت میکشم)قرار بذاریم.برای اینکه خانواده نگران نشن به بابام بگم با بابام بریم سر قرار.تازه لباسی که میخوام بپوشم ومدل موهام رو هم انتخاب کردم که یه کم با اون قسمت اول(قرار گذاشتن تو حرم)تضاد داره. ولی اکشال نداره. 

حالا با همه ی این اوصاف یعنی میشه؟مگه چه اشکالی داره؟ 

وای خدا چه جوری بهش بگم هیچ وقت نمی تونم ببینمش؟اگه اومد مشهد چه جوری خودم رو راضی کنم بهش بگم نه(در مورد همدیگه رو دیدن)؟خودم هم میدونم که اگه اون اول بگه نمیاد مشهد ناراحت میشم.چون به من قول داده. 

خدایا کمکم کن بتونم ببینمش.اما اگه هم این دیدار باعث بشه از هم جدا شیم یا به ضرر یکی مون باشه من ازش میگذرم.