۱ ـ ببخشید که عید رو اون شکلی تبریک گفتم.آخه ۲۹اسفند یهو یادم اومد شب میخوایم بریم مشهد و تا چند روزم نیستیم.مجبور شدم در حد نیم خط عید رو تبریک بگم.

۲ ـ شب قبل از عید رفتیم خرید(انقدر بدم میاد ازین آدمایی که کاراشون رو میذارن واسه دقیقه ی آخر)تو اون شلوغی ها یهو دیدم یه دستی از ژشت چبید به پام.من منحرف که فکر کردم سود جویان ازین شلوغی سو استفاده کردن با تمام قدرتم برگشتم و زدم رو دست طرف.انقدر محکم زدم که دست خودم درد گرفت/بعد که برگشتم دیدم یکی ازین نی نی ها که هرکس رو میبینن فکر میکنن مامانشونه و سریع آویزونش میشن تا بغلش کنه ژشتم وایساده و قیافه اش اینجوری شده.

انقدر وجدان درد شدم.حالا خدا رو چه دیدی؟شاید بزرگ شد و سرنوشت ما رو سر راه هم قرار داد و من بدون اینکه بشناسمش به خاطر الهامات درونی ازش حلالیت طلبیدم........

۳ ـ این چند روز که مشهد بودیم تقریبا تمامش رو خونه ی مامان بزرگم که بزرگ فامیل بود موندیم.روزی حدود ۳۰تا آدم جدید میدیم...ختر خاله ی مامان پسر عموی مامان پسر دایی دختر عمه و......حالا بدیش این بود هی باید جلوی همه شون خم و راست می شدی و ازین که میبینیشون احساس خوشحالی میکردی.و وقتی شیرینی ها رو تعارف میکردی یه لبخند کاملا تصنعی بهشون میزدی و خودت رو خفه میکردی که ازین شکلاتا بردارین ازین شیرینی ها میل بفرمایید و وقتی هم که یکی دلش به حالت میسوخت و میخواست ظرف رو ازت بگیره و یه کمکی بهت بکنه با یه لحنی که انگار یه عالمه انرژی داری بهشون میگفتی:نه شما بفرمایید.خسته شدم خودم میگم.من که تعارف ندارم....و این حرف رو در حالی میزدی که دستات ااز خستگی داشت میلرزید و کمرت خم شده بود.و وقتی هم که یه لبخند معنی دار(ازون لبخند هایی که باید بهشون بگی نیشت رو جمع کن.من میخوام درسم رو ادامه بدم)میزنن تو هم با یه لبخند جوابشون رو بدی و آخرشم شروع کنی به تعارف که بازم تشریف بیارین خوشحال میشیم و....

آخرشم تند و تند ظرف ها رو جمع کنی تا خونه براسی مهمون های بعدی آماده بشه . وقتی میبینی مهمون نیومد یه نفس راحت بکشی.جلو مبل لم بدی.و بشینی برره نگاه کنی و هنوز چشات رو هم نرفته مامان با یه نگاه عاقل اندر سفیه بهت بفهمونه:یلدا ظرفا مونده.

و بعد ظرف ها مهمون و دوباره روز از نو روزی از نو......اینه که ازین دید و بازدید خستگیش واسم موند

۴ـبالاخره بعد از کلی دوندگی تونستم مامان رو راضی کنم که اجازه بده با عموم اینا بریم ویلا و یه آب و هوایی عوض کنیم.

که اون روز هم با سوتی های من و وجود یه آدم عجیب روز پرهیجانی شد.البته چند ساعته اول ازینکه یه بنده خدایی ما رو از همراهی خودش محروم کرد حرص خوردم.همون اول صاف رفتم طرف بخاری و ژام چسبید به لوله اش و الان جاش اینجامه(رو ساق پام)اکلا اون روز خیلی تنها بودم.آخه دختر عموم کنکوری بود و یه کتاب زبان دستش بود و تو یه عالم دیگه بود.دختر خاله اش هم که با هم دوستیم شوهر کرده و قاطی بزرگا نشسته بود.زن ها همه داشتن از ویکتوریا و فارسی۱ و تربیت بچه ها و .......حرف میزدن.مردا هم دنبال آتیش و قلیون بودن.اول که تو جمع مردا بودم اما بعد حوصله ام سر رفت.و فقط عین خیار نشستم و به بازی بچه ها نگاه میکردم.که متوجه حضور همون به اصطلاح سوژه شدم.در نگاه اول دیدم یه پسری حدودا ۲۰ ساله(این تصور من بود) با عینک آفتابی(اصلا نسبت به عینک آفتابی دید خوبی ندارم و هرکس که ازش استفاده میکنه احساس میکنم یا مغروره یا افسرده)شلوار لی بلوز مشکی نشسته اون ور حیاط و داره به بازی بچه ها نگاه میکنه.تو نگاهش یه چیز خاصی داشت که نمیفهمیدم چرا توجه ام رو به خودش جلب میکرد.احساس میکردم تو یه دنیای دیگه است(اینا رو تو همون یه نگاه فهمیدم)

سعی کردم حواسم رو پرت کنم و بهش نگاه نکنم.اکم کم احساس میکردم چقدر مغروره که افتخار نمیده بیاد تو جمع.خلاصه تا بعد ناهار هرچی سرم رو گرم کردم نتونست از فکر رازی که تو چشماش بود در بیام.وقتی که همه داشتن والیبال بازی میکردن بالاخره از دختر عموم ژرسیدم:این بچه مغروره کیه؟چرا اینجوریه؟

و اون برام توضیح داد که طرف مشکل روحی داره.یعنی یه جورایی افسرده است.تو جمع نمیاد.اصلا قاطی بقیه نمیشه و.....و آخرشم گفت شکست عشقی خورده(البته نمیدونم مسخره ام کرد یا جدی گفت)هر وقت چشمم بهش میفتاد سعی میکردم بفهمم تو چه فکریه و داره به چی نگاه میکنه.اما نگاهش مثل همیشه به بی نهایت بود(به تعبیر خودم گمشده ای داشت.مثل آدمایی که یکی از نزدیکانشون رو از دست دادن)

بعد از حدود نیم ساعت دوباره طاقت نیاوردم  و از دختر خاله ام پرسیدم:چند سالشه؟مامانش کدومه؟تو اون شلوغی فقط این رو شنیدم که ۲۵ سالشه(اینجا فهمیدم که تو تشخیص سن واقعا خنگم)یکی دو باری نگاش کردم تا از رازش سر در بیارم اما هر دفعه سنگینی نگاهم رو میفهمید و با بی تفاوتی برمیگشت طرفم منم مجبور میشدم که سوت بزنم(همون به به چه هوایی)دیگه بهش نگاه نکردم.چون میدونستم که ممکنه سو تفاهمی پیش بیاد.خلاصه فقط سعی میکردم دورا دور از رازش سر در بیارم.یه فکری به ذهنم زد.یادم اومد که تو بدترین روزهای زندگیم تنها چیزی که تونسته من رو از تو لاک خودم در بیاره حضور بچه های کوچولو بوده.اونجا هم که تا دلت بخواد نی نی بود.یه پسری که ۲سالش بود و حسابی با هم رفیق شده بودیم رو بغل کردم و سعی میکردم از طریق اون بهش نزدیک شم.چند بار تا چشمش بهش افتاد خندید(از خنده اش خوشحال شدم)و پاش رو بی هوا گذاشت رو یه شاخه و اون شاخه شکست.وقتی عموم بهش گفت که مواظب باشه برگشت و زیر پاش رو نگاه کرد.اون شاخه رو برداشت.و مثل همیشه(یه جوری میگم انگار صد ساله میشناسمش)با بی تفاوتی نگاهش کرد.بچه هه هنوز بغلم بود و به بهانه ی این که میخوام شاخه رو بهش بدم از دستش گرفتم.که خارش رفت تو دستش.بی اختیار جیغ زدم.اما اصلا تو این دنیا نبود.واقعا صدام رو نشنید و فقط داشت به گل نگاه میکرد.دستم رو به دهنم زدم تا دردش آروم شه.دیدم اصلا متوجه حضور هیچکس نیست.با عصبانیت گل رو از دستش کشیدم و انداختمش یه گوشه.ازون به بعد چند بار دیگه جلوم سبز شد.یه بار وقتی داشتم میرقصیدم.یه بارم وقتی از پنجره ی ماشین آویزون شده بودم تا بچه ای که تو ماشین بود رو ببوسم.تصمیم داشتم دیگه کاری نکنم که بخوان پشت سرم حرف در بیارن.دیگه بهش نگاه نمیکردم و تا حد امکان ازش فاصله گرفتم.فقط یه بار که با عموم رفتیم قدم بزنیم بالاخره دل رو به دریا زدم و ازش پرسیدم این یارو چرا اینجوریه؟ابالاخره یکی  تونست با جوابش قانعم کنه.و من هم با پر رویی تمام گفتم که باید باهاش حرف بزنن و نذارن اینجوری تنها بمونه.

حالا فعلا نمیگم چرا اینجوری بود.میذارم تو خماریش بمونین....دیروز هرکار کردم نتونستم از فکرش در بیام.وقتی واسه یاسی تعریف میکردم پسر خاله ام هم شنید و پرسید یارو پسر بود دیگه؟(انقدر ازین آدمایی که تو هر نگاهی دنبال عشق و تو هر فکری دنبال فکر یار و تو هر غمی دنبال غم فراق میگرن بدم میاد)منم با تشر گفتم:احمق میگم جای بابام بود