درد دل (۲)

۱ ـ انقدر بدم میاد از آدمایی که حرفاشون رو نصفه میزنن.مثلا ۴ساعت یه ماجرایی رو تعریف میکنن آخرم نمیگن که بالاخره چی شد.من که اصلا اینجوری نیستم

سوژه ی مورد نظر پدر و مادرش جدا شده بودن.عموم گفت احتمالا واسه اون بوده افسرده شده.

۲ ـ دیروز دوستم اومد خونه مون.قبل ازین که بیاد مامانش چند بار زنگ زد گفتم هنوز نیومده.وقتی رسید به مامانش زنگ زد و گفت که رسیده.نمیدونم چی بینشون رد و بدل شد(من رفته بودم چایی بیارم)فقط وقتی برگشتم دیدم الانه که بغضش بترکه.پرسیدم چی شده؟اولش که بحث رو عوض کرد.اما وقتی یهو زد زیر گریه دیگه نتونست انکار کنه که......

گفت با دوستش(پسر)رفتن کافی شاپ.اولش باورم نشد.آخه طرف ازونایی بود که از هرچی پسره بدش میاد.ماجرای آشناییشون و اینکه پسره چطور باهاش دوست شده و.....رو برام تعریف کرد.

این سومین باری بود که به همچین آدمی برمیخوردم و میخواستم کمکش کنم.اول سعی کردم آرومش کنم.اما واقعا از مامانش میترسید و حتی به حرفام گوش نمیداد.از طرف دیگه میترسید اون پسره رو اذیت کنن.اجازه دادم با گوشیم زنگ بزنه و بهش ماجرا رو بگه.قرار شد من حواسم به مامان باشه تا قضیه لو نره.اومدم تو حال و شروع کردم به چرت و پرت گفتن.فقط گاهی می اومدم تو اتاق.دوستم کنار کمد وایساده بود و داشت آروم گریه میکرد.ازش خواستم که تلفن رو قطع کنه.

بالاخره قطع کرد و اومد تا فکرامون رو رو هم بذاریم ببینیم چیکار باید بکنیم.من اصرار داشتم که راستش رو بگه(آخه به طرز عجیبی تمام درها واسه دروغ گفتن به روش بسته شده.میدونستم نشانه است)ازش پرسیدم اگه مامانت بر فرض محال هیچی بهت نگفت و باهات راه اومد میخوای چیکار کنی؟میخوای همینجو.ری باهم دوست بمونین؟گفت قصدمون ازدواجه.و مامان پسره هم باهاش حرف زده و گفته بعد امتحانا میان خواستگاری.هرچی از هرجا شنیده بودم واسش گفتم و به گوشش نرفت.گفتم همه ی این مشکلات به کنار.فکر میکنی میتونین با هم خوشبخت باشین؟با همچین آدمی که هنوز هیچی نشده فکر میکنه تو رو خریده و بهت میگه اینجا نرو اونجا نرو به فلانی زنگ نزن و حتی بهت اعتماد نداره.تو داری پای تلفن گریه میکنی و اون باور نمیکنه مامانت فهمیده.گفت مامانم هم اینا رو به من گفته(مامانش تا یه حدی میدونسته اینا با همن)

و میگه اگه برم دانشگاه موقعیت های خیلی بهتر برام پیش میاد حتی وقتی قانع نشدم مامانم گریه کرده.میگفت آخه ما هردومون هم رو دوست داریم.و خلاصه این که فکر میکرد هر موقعیتی هم پیش بیاد کسی نیست که انقدر هم رو دوست داشته باشن.میگفت دوست نداره جز این کسی رو دوست داشته باشه.

بچه ها هر چی به ذهنتون میرسه بگین بهش بگم.من واقعا نمیدونم چی بهش بگم.امروز که زنگ زدم خیلی ناراحت بود.قرار شده با مامانش حرف بزنم.آخه اونم نه تنها گوشیش رو گرفته حتی بهش گفته دیگه حق نداری از خونه بری بیرون.

میدونم اونا تجربه شون زیاده.اما میدونم این راهش نیست.چون تو دوستام دیدم که همچین اتفاقی باعث شده طرف هم از نظر روحی ضربه بخوره هم رابطه اش به صورت سکرت بیشتر هم شده.حالا بگین به مامانش چی بگم.میدونم اینجور وقتا آدم منتظر یه نفره که یه پلی بین خودش و خانواده اش بزنه.به قول اون خواننده هه:من و تو مثل ستاره زیر یک سقف اما دوریم

برای به هم رسیدن چشم به راه یه عبوریم.

راستش خودمم خیلی تو فکر رفتم.نمیدونم این فرهنگ کوفتی ما چرا اینجوریه که همیشه خانواده های پسرا تا میفهمن پسر دسته ی گلشون عاشق شده شاید اول یکم ناراحت شن اما آخرش کمکش میکنن تا با دختره ازدواج کنه.اما اگه عین این اتفاق واسه دخترا بیفته اگه خانواده اش یکم روشن فکر باشن که فقط تا یه مدت تو حبسه و اگه متحجرم باشن که باید بری از زیر مشت و لگد برادرا و باباهه دختره رو بکشی بیرون.تازه اونم تا آخر طرد میشه از خانواده اش.تازه اگه جامعه بپذیرش.

میدونم یه علتش به خاطر ضعف ج.ن.س.ی دختراست.اما این مال وقتیه که کار به جاهای باریک بکشه.اما وقتی فقط رابطه در حد تلفن یا اس ام اس بوده نمیتونم هیچجوری این تبعیض جنسیتی رو توجیه کنم.

۳ ـوااااااااای. بدترین اتفاق دنیا اینه بری واسه 2تا از دوست جونات 4ساعت یه نظر بذاری ازینجا تا اینجا.بعد یهو کامپیوتر هنگ کنه و این کار چند بار تکرار بشه.

دیشب این اتفاق وقتی واسم افتاد که داشتم وبلاگ معصومه جون و عزیز دلم پاییزان رو میخوندم.

شرمنده که بازم نشد کامنت بذارم.همه اش تقصیر این پرشینه.وقتی تو اینترنت نیستی و داری متن نظرت رو تایپ میکنی یهویی هنگ میکنه.این صدمنی باریه که اینجوری شده.تقصیر کامنتدونی این بچه های پرشینه

پی نوشت:نمیدونم چطور بعضی آدما انقدر ساده چشماشون رو میبندن و دهنشون رو باز میکنن و اصلا فکر نمیکنن که با حرفاشون چطور دل یه آدم رو میشکنن(آیکون دل شکستن)