سوتی

به دعوت پریا یا پری یا قشنگتر از پریام یا یه دوست یا عزیز دلم به این بازی دعوت شدم.

اگه دیر شد ۲تا دلیل داشتم.چیزی به ذهنم نمیرسید و اینکه سوتی هام همه مورد دار بود.اینجا هم مرد رفت و آمد میکنه.خوبیت نداره در انظار عموم بگم.

۲روز پیش بود که هنوز به خاطر تاثیرات مسابقه ی آزمایشگاه و بی عدالتی ای که در حقم شد داشتم گریه میکردم.طوری که یاسمن هم از گریه ام گریه اش گرفت.خلاصه مراسمی داشتیم با هم.تا اینکه خواهر کوچیکم در رو یهو در رو باز کرد و شروع کرد به جیغ و داد و گریه.من که نزدیک بود غش کنم.بعد از کلی من من کردن زبون باز کرد و گفت:کراش(یک عدد بلدرچین نر)به دنبال کوکو(بانویش)از قفس ژرید و کوکو هم که به دلایل متعدد از جمله اشتهای زاید الوصف و فعالیت مینیمم در حد خرص چاق شده بود قادر به پریدن به دنبال همسرش نشد و دست روزگار این زوج خوشبخت رو(که البته زندگیشون یکم پر نمک بود)جدا کرد......۲روز گذشت و ما سیاه به تن کردیم.تا اینکه از خانه ای در حوالی سکونتگاهمان صدایی برخواست.خلاصه هرچه کله کج کردیم و به حیاط نگاه کردیم چون دید خوبی نداشتیم موفق به رویت پرنده ی مذکور نشدیم.خلاصه قرار شد یک عدد پسر که اشتباهی دختر شده به نام یلدا بر بام خانه ی همسایه بپرد و پرنده را ببیند........حالا ازینجا میریم تو یه داستنا که بی شباهت به ملا نصر الدین نیست.پس با اجزه ی جمع عامیانه حرف میزنیم

اول اومدم بپرم که یهو یادم افتاد ازین ور آویزون میشم.ازون ور چیکار کنم؟اول قرار شد صندلی بذاریم رو پشت بوم اونا و من از روش بیام.بعد گفتیم صندلی رو چجوری بیاریم بالا؟طناب هم تو خونه نداشتیم.خلاصه طبق معمول جرقه ای به ذهنم زد و بند کفشم رو که کفاف بالا رفتن از یه آسمون خراش رو هم میداد در آوردم و به صندلی بستم.و اومدم بذارمش اونر بوم.که زورم نرسید.خواهرم به دادم رسید و هر دو تایی سرمون رو گرفته بودیم پایین و صندلی رو رو پشت بوم میذاشتیم که همون لحظه از شانس ما صاحبخونه اومد بیرون و یه نگاه عاقل اندر سفیه به ما انداخت.منم که رو دیوار آماده ی ژریدن بودم هول شدم و گفتم:سلا.خوبین؟

دیدم نزدیکه بیاد بزنه تو صورتم.واسش توضیح دادم که میخوایم از پشت بوم شما تو خونه ی همسایه رو ببینیم که پرنده مون اونجا هست یا نه؟گفت چجوری میرین؟منم با غرور گفتم بلدم(نیست تا حالا زیاد از دیوار راست بالا رفتم و پرونده ام سیاهه)خلاصه اجازه صادر شد و منم آویزوون شدم و پریدم اونور.و بعد از کلی کله کج کردن کراش رو دیدم که زانوی غم بغل گرفته و چشم انتظار خانومشه(یادم رفت بگم من ترس از ارتفاع هم دارم!!!!!!دوستان در جریانن)

وقتی کارم تموم شد اومدم بیام بالا دیدم اهه.تازه وقتی رو صندلی میرم دیوار تا بالای گردنمه.خلاصه مثل مرغ پریدم و ازون ور یاسی من رو کشید و سالم و سلامت برگشتم.فقط شانس آوردم اون طرفا مردی چیزی نبود.خودم که فکر میکنم منظره اش افتضاح بود.یه دختر که نصفش اینور دیواره.نصفمش اونر و یکی داره به زور میکشدش........

اومدیم صندلی رو بیاریم که یهو یادمون اومد طناب رو نیاوردم.خلاصه بازم خودم یه سیم رو شکل قلاب در آوردم و به طناب گیر دادم و یاسی هم صندلی رو کشید بالا(فکر نکنین من زورم نرسید)

حالا بعد ازین همه جنگولک بازی وقتی بابا از دیوار خونه ی همسایه بالا رفت و پرنده رو که تو پلاستیک بود داد به من یه جیغ زدم و بسی خنده شد و پسر همسایه که ماجرای فرود من به پشت بوم رو میدونست یه نگاهی کرد که یعنی تو از رو پشت بوم همسایه رفتن نمیترسی از پرنده تو پلاستیک میترسی؟؟؟؟؟؟؟؟بعد از این همه مجاهدت کلی خجالت کشیدم.مامااااااان....

پی نوشت:این روزا منتظر یه خبر خوشم.شایدم بد.با هر زنگی از جا میپرم.تا صدای زنگ مبایل که یه نی نی میگه گوشی رو بردار میاد به سمت گوشی هجوم میبرم.هنوز که خبری نیست.دعا کنین زنگ بزنه و بگه.......

وقتی خواست از پر صراط رد شه میدونم چیکارش کنم.همچین طناب رو تکون بدم که با سر بره تو قعر جهنم(دلم خیلی ازش پره.حلالش نمیکنم)